نکته بعدی آنکه مورّخان می‌گویند پسران نبی یعنی قاسم که کنیة رسول اللّه نیز از نام او بود و عبداللّه ملقب به طاهر یا طیب در خردسالی و یکی پیش از بعثت و دیگری اندکی بعد از آن درگذشتند.
عمادزاده در کتاب «زنان پیغمبر صلی الله علیه و آله» می‌نویسد:
«قاسم در سن 4 سالگی درگذشت و عبداللّه یک ماه پس از وی» (1)
و باز هم اینجا در مورد سن وفات آنها اختلاف فراوان است؛ برخی می‌گویند هر دو در هفت سالگی وفات یافتند و برخی گفته‌اند قاسم دو ساله بود که درگذشته است.
امّا روایت غم انگیزی از حضرت محمد صلی الله علیه و آله و خدیجه کبری نقل شده است که: آن بانوی بزرگوار چند روز پس از وفات قاسم در خانه نشسته بود و می‌گریست. چون پیامبر وارد شد علت این کار را پرسید و او گفته است:
«از سینه‌هایم شیر جاری شد و من به یاد فرزند کوچکم افتادم که اکنون گرسنه و تنها در زیر خاک آرمیده است».
و نظیر این حدیث را در مورد عبدالله طاهر نقل کرده‌اند، که در هر دو مورد نبی خدیجه را بشارت می‌دهد که فرزندان کوچک تو به سان فرشتگان در کنار در بهشت به انتظار ورودت به سر می‌برند تا با دستان کوچک خود تو را به باغ‌های ارم رهنَمون شوند.
این موضوع نشان می‌دهد هر دوی پسران نبی مکرّم و خدیجه در سن کودکی و شیر خوارگی از دنیا رفته اند. دلیل دیگر اثبات این قضیه نیز انتساب عنوان ابتر به محمد صلی الله علیه و آله از سوی کفار بود که چون پسرانش زود از دنیا می‌رفتند این چنین او را مورد استهزاء قرار می‌دادند؛ به هر حال، درگذشت این دو پسر که می‌توانستند حضرت محمد صلی الله علیه و آله را در پیشبرد دین خدا یاری بسیار کنند، برای این زوج نمونه بسیار گران آمده بود.
از تاریخ یعقوبی نقل شده است:
هنگامی که قاسم در چهارسالگی از دنیا رفت، نگاه پیامبر صلی الله علیه و آله در کنار جنازه او به یکی از کوه‌های مکه افتاد و خطاب به آن فرمود:
«ای کوه! آنچه به من در مورد مرگ قاسم وارد شد، اگر بر تو می‌آمد متلاشی می‌شدی!» (2)
1) زنان پیغمبر، ص 312.
2) تاریخ یعقوبی، ترجمه، ج 1، ص 390.
