28- انجیل، حضرت خدیجه علیهاالسلام را به نهر آبی تشبیه نموده که آب آن، آب حیات است، و در دو طرف کنار آن آب، درخت حیات وجود دارد، آن درخت دارای دوازده نوع میوه است، و برگهای آن درخت، موجب شفای امتها است. (1)
29- در یکی از زیارتنامه‌های رسول خدا صلی الله علیه و آله چنین آمده است:
«السلام علی ازواجک الطاهرات الخیرات، اُمَّهاتِ المؤمنین، خصوصاً الصدیقة الطاهرة، الزکیة الراضیه المرضیة، خدیجة الکبری اُمّ المومنین» (2)
«سلام بر همسران پاک و نیک تو، مادران مومنان به خصوص سلام بر بانوی راستین و پاک و پاکیزه، خشنود و پسندیده، خدیجه بانوی بزرگ، مادر مومنان».
30- در یکی از زیارتنامه‌های دیگر، از خدیجه علیهاالسلام چنین تعبیر شده:
«السلام علی خدیجة سیدة نساء العالمین» (3)
«سلام بر خدیجه علیهاالسلام سرور زنان جهانیان».
31- در دعای ندبه که از ناحیه‌ی مقدّسه‌ی امام زمان عجّل الله فرجَه صادر شده، می‌خوانیم:
«اَینَ ابنُ النّبیِّ المصطفی، و ابنُ علی المرتضی، و ابن خدیجة َ الغـَرّاءِ؟!…».
«کجاست پسر پیامبر برگزیده، و پسر علیّ پسندیده، و پسر خدیجه‌ی والا مقام؟!…».
32و33- حضرت خدیجه علیهاالسلام ارتباط عمیق و بسیار بالایی با درگاه خداوند داشت، از این رو دارای قوت قلب محکم و استوار بود. آن بانوی بزرگوار اسلام برای خود دارای «حِرز» (کلمات دعاگونه) بود و در پرتو آن حرز، همواره رابطه خود را با خدا برقرار می‌ساخت و به او پناه می‌برد.
علامه مجلسی در بحارالانوار، به نقل از سید بن طاووس در مُهَج الدَّعَوات، دو «حِرز» حضرت خدیجه را این چنین روایت کرده است:
1- «بسم الله الرحمن الرحیم، یا الله یا حافظ یا حفیظ یا رقیب».
«به نام خداوند بخشنده بخشایشگر! ای خدا، ای نگهبان، ای نگهدارنده و ای مراقب و پاسدار».
2- «بِسمِ اللَّهِ الرَّحمنِ الرَّحِیمِ یا حَی یا قَیومُ بِرَحمَتِکَ أَستَغِیثُ فَأَغِثنِی وَ لَا تَکِلنِی إِلَى نَفسِی طَرفَةَ عَینٍ أَبَداً وَ أَصلِح لِی شَأنِی کُلَّه» (4)
» به نام خداوند بخشنده بخشایشگر! ای خدای زنده و استوار! به رحمتت پناهنده شدم، به من پناه بده، و مرا هرگز به اندازه یک چشم برهم زدن به خودم وا نگذار، و همه‌ی حال و زندگی مرا سامان بخش «.
1) کتاب مقدس، عهد جدید، مکاشفه یوحنا، باب 22.
2) بحارالانوار، ج 100، ص 189.
3) همان، ج 102، ص 272.
4) بحارالأنوار، ج91، ص 225؛ فضیلت خدیجه علیهاالسلام درگفتار بزرگان، علیرضا قاسمی؛ منشأ مقاله: گلستان قرآن، آذر 1380، شماره‌های 95 و139.
