– شعر از دیوان منسوب به امیرالمؤمنین علی علیه السّلام:
أَعَینـَیَّ جُودَا- بَارَک اللَّهُ فِـیکمَا
عَلىَ هَالِکَینِ لَا تَرَى لَهُمَا مِثـلـًا
عَلَى سَیِّدِ البَطحَاءِ وَ ابنِ رَئِیسِهَا
وَ سَیِّدَةِ النِّسوَانِ أَوَّلِ مَن صَلـّىَ
مُهَذ َّبَـة ٌ قَـَد طَیَّبَ اللَّهُ خِیـمَهَا
مُبَارَکة ٌ وَ اللَّهُ سَاقَ لَهَا الفـَضلـَا
فَبِتُّ اُقَاسِی مِنهُمَاالهَمَّ وَالثـَّکلـَا
مُصَابُهُمَا أدجیَ إِلىَ الجَوِّ وَ الهَوَا
لــَقَـَد نَصَرَا فِی اللَّهِ دِینَ مُحَمَّدٍ
عَلىَ مَن بَغا فِی الدِّینِ قَد رَعَیاإلًّا
– اى دو چشم من! خدا به شما برکت دهد؛ براى دو فردى که از دنیا رفتند و نمونه ندارند اشک بریزید.
– بر بزرگ بَطحاء (سرزمین مکّه) و فرزند رَئیس منطقه (عبدالمُطَّلِب)، و (بر) بزرگ زنان، اوّل زنى که نماز خواند، گریه کنید.
– (خدیجه) پاک طینت بود و خدا اخلاق وى را شایسته و مبارک قرار داده بود و برترى را به سوى او گسیل داشته بود.
– شب که می‌خوابم، غم و مصیبت آنان مرا فرا می‌گیرد، و مصیبت آنان میان آسمان و زمین را تاریک می‌گرداند.
– (أبو طالب و خدیجه) در راه خدا دینِ محمّد صَلّىَ اللّهُ عَلَیهِ وَ آلِه را یارى کردند و در برابر کسانى که علیه دین به پا خاسته بودند مقاومت کردند و پیمان خود را با خدا و محمّد صَلّىَ اللّهُ عَلَیهِ وَ آلِه حفظ نمودند.
رفـتــند جـمــاعـتى ز یـــاران قـدیــم
وز مردم خود – مرا سِرِشک – است ندیم
امروز به چشم مـن جهان تــاریک است
از دودِ دلم که گشته در دیده مُـقیم (1)
1) دیوان أمیر المؤمنین علیه السّلام، تألیف: حسین بن مُعین الدّین مَیبُدى، تحقیق و تصحیح: مصطفى زمانی؛ دار نداء الإسلام للنشر، قم، ص359و360. * لغات مشکل شعر فارسی: مردم= مردمک چشم ؛ سِرشک= اشک.
