مشهور آن است که حضرت خدیجه کبری به سال دهم بعثت، پس از حضرت ابوطالب، درگذشت (1) و چون در یک سال دو حامی مهم رسول الله صلی الله علیه و آله از دست رفتند، حضرتش آن سال را «عامُ الحُزن» نامید؛ (2) ولی شیخ کلینی با استناد به روایتی از حضرت سجاد علیه السلام (3) گفته است که خدیجه یک سال پیش از هجرت و پس از رهایی از محاصره‌ی شِعب، وفات یافت و ابوطالب یک سال پس از او رخ در نقاب خاک کشید. (4)
حضرت صادق علیه السلام فرموده اند:
چون خدیجه از دنیا رفت، فاطمه زهرا سلام الله علیها که کودکی خردسال بود، پیرامون رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌گشت و با بی تابی می‌پرسید:
«یا رسول الله مادرم کجاست؟»
پیامبر صلی الله علیه و آله، به او پاسخ نداد؛ ولی جبرئیل فرود آمد و گفت:
پروردگارت به تو فرمان دهد که به فاطمه سلام برسانی و به او بگویی:
» مادرت در خانه ای از لؤلؤ است که گوشه های آن از طلاست و تیرک هایش از یاقوت سرخ. و آسیه زن فرعون و مریم دخت عمران در کنار اویند «.
فاطمه سلام الله علیها در پاسخ سلام خدا گفت:
» إنّ اللهَ هُوَ السّلامُ. وَ مِنهُ السّلامُ. وَ إلَیهِ السّلام «. (5)
«خدا خود، سلام است؛ و از جانب او است سلام؛ و به سوی او باز می‌گردد سلام».
خدیجه سلام الله علیها در «حَجُون» (6) به خاک سپرده شد و همسر عزیزش پیامبر صلی الله علیه و آله خود داخل قبر شد و با دستان مبارک خود، پیکر مطهر او را در آن جای داد و برایش دعا و طلب رحمت نمود. (7)
1) اُسدُ الغابَة، ج 6، ص 85.
2) إمتاع الأسماع، ج1، ص45 ؛ قِصَص الانبیاء، قطب راوندی، مؤسسة البحوث الاسلامیة، مشهد: 1409ق، ص 317.
3) الکافی، ج 8 ، ص340.
4) همان، ج 1، ص 440.
5) الخرائج، ج2، ص529؛ الأمالی، شیخ طوسی، ج1، ص175، المجلس السّادس (مجلس6).
6) کوهی در بلندی های مکه که گورستان اهالی مکه است – مُعجَم البُلدان، ج 2، ص 225.
7) الإصابة، ج 8، ص 103؛ ینابیعُ المَوَدَّة، ج2، ص52.
