از ویژگی های بانوی خردمند حجاز، دگردوستی و حق شناسی بود. او مردم را بندگان خدا می دید و برای همگان خیره خواه و کارساز بود و در این راه، به ویژه به محرومان و زیردستان بها می داد و در بینش، منش و میدانهای زندگی برای آنان ارزش انسانی به رسمیت می شناخت. درست از این زاویه است که مردم مکه او را پناهگاه محرومان، مادر
پرمهر و فروتن بینوایان و یتیمان لقب داده بودند.
از پیامبر آورده اند که در دوران نوجوانی با یکی از دوستانش ـ که جوانی از «قریش» بود ـ از سوی خدیجه برای تجارت و داد و ستد به بازار «تهامه» ـ که بسان نمایشگاه های امروز بود ـ رفتند و با شور و تلاش به کار خود پرداختند. به هنگام ظهر از سوی خدیجه غذایی مطبوع برای پیامبر و دوست او آوردند، و به گونه ای انسانی و با کرامت با آنان رفتار گردید که پیامبر هماره از آن قدرشناسی و انسان نوازی او سپاسگزاری می نمود و می فرمود: من مدیر و کارفرمایی پرمهرتر، حق شناس تر و بهتر از خدیجه نسبت به کارکنان و کارگزارانش ندیدم. هرگاه من و دوستم پس از کار، نزد او می رفتیم، می دیدیم غذایی ویژه برای ما دور از دسترس نگاه داشته است، که آن را به ما هدیه می نمود و بزرگمنشانه رفتار می کرد؛ «ما رأیت من صاحبة لأجیر خیراً من خدیجة، ما کنا نرجع أنا و صاحبی الا وجدنا عندها تحفة من طعام تخبأه لنا؛«(1)
1) بحار / ج 16 / ص 10.
