انگیزه های این مهر خالصانه، متنوع بود:
1. زیبایی و جاذبه ی وصف ناپذیر آن کودک آینده ساز.
2. زیبایی معنوی و انسانی او که بارقه هایی از آن، به تدریج جلوه گر می شد و گستره ی قلب خداجوی خدیجه را تسخیر می نمود.
3. احساس دلبستگی و مهر وصف ناپذیر محمد صلی الله علیه و آله به آن کودک شکوهبار.
4. و دیگر نقش نجات بخش و بی نظیرش در زندگی انسان ها و پیشرفت دین خدا و آرمان های والایی که خدیجه در اندیشه ی آنها بود.
آن بانوی هوشمند، مهر پیامبر به علی علیه السلام را نظاره می کرد و می شنید که می فرمود: هرکس علی را دوست بدارد، مرا دوست داشته است و هرکس مرا دوست بدارد، خدا را؛
»من احب علیاً فقد احبنی، و من احبنی فقد احب الله؛ و من ابغض علیاً فقد ابغضنی و من ابغضنی فقد ابغض الله…؛«(1)
از این زاویه بود که خدیجه دوستی علی را در امتداد دوستی محمد صلی الله علیه و آله و دوستی خدا می نگریست و جزیی گسست ناپذیر از ایمان و
شایسته کرداری و عدالت خواهی؛ همان گونه که پیامبر می نگریست. با این وصف چیز شگفتی نیست که آن بانوی معنویت، بهترین غذا و زیباترین لباس را برای علی فراهم می ساخت و به هنگام حرکت او، افزون بر اهتمام به آراستگی لباس و مرکب او، شماری از کارگزاران را برای خدمت و مراقب از او می گماشت و وجود او را بخشی از وجود عشق زندگی اش، محمد علیه السلام احساس می کرد و به گونه ای در آسایش و رشد او تلاش می کرد که ناظران را شگفت زده می ساخت! تا جایی که خدمتکاران و نزدیکان خدیجه در پاسخ پرسش افراد ناشناس از علی علیه السلام، می گفتند: این نوجوان شکوهبار، برادر محمد صلی الله علیه و آله، محبوب ترین های روزگار در نظر او، آرامش بخش دل او و نور دیدگان خدیجه است؛ «هو اخو محمد و احب الخلق الیه و قرة عین خدیجة و من ینزل السکینة علیه؛«(2)
1) کنزالعمال / ج 11 / ص 622.
2) اثبات الوصیة / ص 144.
