موهبت خرد و خردورزی، یعنی نگرش متفکرانه بر پدیده های آفرینش و شناخت پیوندهای آنان؛ یعنی تعمق در سازمان وجود خود و شناخت خود؛ یعنی شناخت طبیعت و استخدام آن؛ یعنی هدفداری و هدف شناسی و آراستگی به ارزش ها و پیراستگی از ضد ارزش ها؛ یعنی اوج گرفتن به بندگی خدا و ساختن شایسته ی دنیا و آخرت؛ «ألعقل ما عبد به الرحمن واکتسب به الجنان«.
اگر خرد به این معناست، خدیجه خردمندترین بانوی روزگار بود، و این ویژگی در سراسر زندگی اش نمایان است. او در پرتو خرد بلندش به جایی رسید که نخستین بانوی توحیدگرا شد، و همسنگر و مشاور پیامبر و وزیر او؛ و هستی اش را برای ساختن تاریخ، به پای حق ریخت.
او در راه هدف شایسته اش، فداکاری می کرد، پیامبر را دلداری می داد، به او امید می بخشید، و در برابر بی بهری و خشونت، پناهش می داد و غرق مهرش می ساخت و مدیر داخلی کانون گرم و باصفایی بود که محمد صلی الله علیه و آله از آن سنگر، به تسخیر کشور دل ها کمر همت بسته بود، و بدین جهت، مشاور آگاه و وزیر خردمند و شجاع پیامبر بود.
در یکی از اسناد تاریخی آمده است که: خدیجه در زیبایی ظاهر و باطن، زیباترین زن روزگارش بود و از نظر خرد و اندیشه خردمندترین و اندیشمندترین آنان. او در پاک روشی، دین باوری و خداجویی، وقار و حیا و عزت و آزادگی آراسته ترین ها بود و در ثروت و امکانات، ثروتمندترین آنان؛ «و کانت من احسن النساء جمالاً، و اکملهن عقلا، و اتمهن رأیاً، و اکثرهن عفة و دیناً و حیاءً و مروة و مالا…«(1)
1) ریاحین الشریعة/ ج 2 / ص 204.
