»ورقه«، فرزند «نوفل«، عموی دانشمند و خداجوی «خدیجه» بود. او کانون بت پرستی و واپسگرایی و مرکز خشونت را پشت سر نهاد و آیین مسیح را جست، و دین حق را در روزگار خویش اختیار کرد.
»ورقه» از معنویتی ممتاز بهره مند بود و در شمار قدیسان قرار داشت و از ظهور پیامبر نیز آگاهی هایی داشت. او از چهره های برجسته ی روزگارش بود و افزون بر ادب و دانش و اطلاعات روز، از کشیشان بزرگ مسیحی به شمار می رفت و از کتاب های آسمانی دیگر نیز آگاهی داشت، و به همین دلیل برای یهود و نصارا و شرک گرایان عرب ـ که خود را از پیروان ابراهیم می پنداشتند ـ نوعی مرجعیت مذهبی داشت.
او در شاهراه پارسایی گام می سپرد و شبانه روزش در پرستش خدا و نگرش جستجوگرانه بر پدیده ها و آفریدگار آنها می گذشت. هماره دم خور تورات و انجیل بود و در آنها می اندیشید تا وصف و ویژگی های پیامبری را که از کتابها، ظهور درخشانش را مژده می دادند بیشتر دریابد، و از آینده ی تاریخ و جامعه ها آگاه گردد. افزون بر این، او با راهبان بزرگ به گفت و گو می نشست تا شاید نکات تازه ای به دست
آورد. به همین دلیل در زندگی خویش از پرستش های ذلت بار و خرافات بیگانه بود و به خداجویی و ایمان به پاداش و کیفر شهرت داشت. او سراینده ی روشن اندیش و خوش قریحه ی زمانش به شمار می رفت و به خاطر ناسازگاری با ظلم، مورد احترام همگان، جز ستمکاران بود.
یکی از نویسندگن می نویسد: از جمله ی اعضای برجسته ی خاندان خدیجه، عمویش «ورقه» بود. مرد اندیشوری که پرستش های ذلت بار را برنمی تافت و در پی تحقیق در مورد آیین ابراهیم بود. او همان اندیشمندی بود که دخت خردمند حجاز او را در گذرگاه های حساس تاریخی، آموزگار و مشاور خود می شناخت؛ از جمله در ازدواج با پیامبر، و نیز آنگاه که نخستین بارقه ی وحی بر قلب مصفای محمد صلی الله علیه و آله فرود آمد، او بود که به وسیله ی خدیجه به پیامبر تبریک گفت و او را به استواری و اعتماد بیشتر به خدای آسمانها سفارش کرد. او کشیشی آزادمنش بود، و بر ضد خرافات و بیداد هشدارها می داد. نمونه ی اشعار او در یکتاپرستی و جهان پس از مرگ، نشانگر عظمت و درایت اوست.(1)
1) فاطمه ی زهرا/ توفیق ابوعلم / ص 32؛ سیره ی ابن هشام / ج 1 / ص 228 ـ 222.
