بانوی نواندیش و کمال جوی حجاز، پیشتازترین زن در تاریخ اسلام، در گرایش به حق و عدالت است، و این پیشتازی در اسلام، پیشگامی در ایمان، پیش قدمی در انجام نماز و نیایش با خدای یکتا و برپایی فرهنگ و منش مترقی آن، و سبقت در دست بیعت دادن به پیامبر آزادی و عدالت، از امتیازات درخشان او به شمار می رود؛ به ویژه که در آن شرایط تیره و تار تاریخ بشر، فروغی در شبستان زندگی انسان، آن هم زنان و دختران جامعه ـ که شاید بدترین قربانی تاریک اندیشی و تعصب کور و اوهام پردازی و خرافه سازی مغزها و اندیشه های خمود و سنگواره ای بودند ـ سوسو نمی کرد.
افزون بر این، آن بانوی بزرگ به خاطر موقعیت اجتماعی و اقتصادی و مدیریت اش، به طور طبیعی می بایست در اردوگاه مخالفان نهضت توحیدگرایانه و آزادی خواهانه ی محمد صلی الله علیه و آله و سلم قرار گیرد، نه در اردوگاه نواندیشان و گروندگان و ایمان آوردندگان به آموزه های ستم ستیز وحی و رسالت، تا چه رسد که از پیشتازترین و پیشگامان اسلام و ایمان و آزادگی و آزادی خواهی و عدالت طلبی گردد و بر جایگاه پرفراز چهره های برجسته و الهام بخش و فداکار آن اوج گرید!
پیش از هر چیز به شماری از روایات رسیده در این راستا می نگریم:
