بسیارند کسانی که مستی های گوناگون، آفت جانشان می شود و نعمت های زندگی بلای وجودشان، و رزق و روزی های خدا، زهر تلخ و مرگبار کامشان.
یکی در اوج زیبایی و تناسب اندام است، و همان مستی زیبایی و ماهرویی و سیمین تنی، آفت جانش می شود.
دیگری غرق در ثروت و امکانات است و از در و دیوار و آسمان و زمین برایش می جوشد و می بارد و می ریزد، و همان ثروت و دارایی و
مستی برخاسته از آن، او را به تباهی سوق می دهد.
سومی در اوج اقتدار است و روزگار بر کام او در گردش است، و همان چرخش مساعد روزگار و همان بدمستی و احساس بی نیازی، او را از چرخش ناگهانی آن و ورق خوردن دفتر ایام غافل ساخته و به طغیانش می کشد، و چهارمی مست جوانی است، و همان نیروی جوشان و خروشان و شکوفای جوانی، قاتل جان و ایمان و خردش می گردد.
یکی دریای مواج آگاهی ها و دانش هاست و در مستی آن غرق می گردد و دیگری در اوج شهرت است و همان آلت قتاله ی شخصیت او می شود؛ یکی بر کرسی قدرت و فرمانروایی است و همان ریاست و قدرت، او را به خودکامگی و طغیان می کشد و دنیا و آخرتش را می سوزاند؛ و دیگری بارانی از مدح و ستایش و چاپلوسی و تملق از سوی عناصر بی محتوا و جریان های سودجو بر او می بارد و همان آفت جانش می شود؛ همین گونه بگیر و برو و بشمار…
اما بانوی خردمند «حجاز«، با این که غرق در زر و زیور، جمال و کمال، شور و شعور، فهم و درک، شهرت و آوازه ی نیک و اقتدار و استقلال بود، از آفت ها و مستی های آن ها نیز خویشتن را مصون و محفوظ داشته و دارای روح حق جو و حق طلب و حق پذیر بود. به همین جهت هم نخستین ایمان آورنده ی به خدا و پیامبر از زنان و پیشتاز در اسلام و پیشگام در نماز و جهاد و هجرت و فداکاری بود، و پاداش این حق پذیری نیز آن بود که خدای پرمهر و بنده نواز، فرشته ی وحی را فرمان داد که به هنگام فرود بر پیامبر، درود و سلام او را نیز به وسیله ی
بنده ی برگزیده اش به خدیجه، مام فضیلت ها و فداکاری ها و شایستگی ها برساند و خاطرنشان سازد که خدا به پاداش آن ایمان خالص و ژرف و آن عمل شایسته و گذشت و آن اخلاص و فداکاری و پایداری، قصر زیبایی در بهشت برای او آماده ساخته است (1)
آری او، هم نخستین ایمان آورنده ی به خدا و پیامبر از جهان زنان بود و هم نخستین نمازگزار و طواف کننده.
1) تذکرة الخواص / ص 303.
