خدیجه اولین بانوی اسلام (2)

»تربت» ـ میثمی

بی شک خدیجه مظهر عشق و وقار بود

مهرش یقین به شوهر خود آشکار بود

از بهر همسری پیام آور خدا

تنها نمونه در همه آن روزگار بود

بابش خویلد است از اشراف در عرب

مردی به نیک نامی و عالی تبار بود

با ازدواج حضرت ختمی مآب او

از بهر دودمان خودش افتخار بود

در خدمت رسول خدا در تمام عمر

وی را معین همیشه به لیل و نهار بود

اول کس از زنان که به توحید لب گشود

آری خدیجه آن زن نیک اقتدار بود

بانوی با وجاهت و با عز و احتشام

در اوج مرتبت به همه روزگار بود

در مکتب هدایت آن رهبر بزرگ

نیکوترین خصال در او پایدار بود

او را بس است دختری آورد در جهان

کو افتخار مردم هر روزگار بود

این دخت حوروش که روشن جهان از اوست

افسوس عمر رفته ز وی کم بهار بود

بسیار دیده شد که ز جور معاندان

چشمان او چو ابر بهار اشکبار شد

مدحش خدا کند که نموده به عمر خویش

کاری که در جهان همه جا یادگار بود

بر عرش حق نوشت به زر این کلام خوش

آری خدیجه مادر هر هشت و چهار بود

»تربت اگر سرود خوش اشعار دلپذیر

از بهر او خود این سند افتخار بود