به گونه ای که بیشتر تاریخ نگاران و محدثان آورده اند، بانوی بزرگ حجاز در دهمین روز ماه خدا، به سال دهم از بعثت، پس از آزادی از تبعیدگاه شعب ابی طالب، بر اثر فشارهای جسمی و روحی از سوی تاریک اندیشان، در حالی که دست در دست پیامبر مهر و آزادی داشت، جهان را بدرود گفت و پیامبر و مردم خداجو را در غم و اندوه رحلت جانسوزش فرو برد.
فرود این فاجعه ی سهمگین بر پیامبر و رهروان خداجو و آزادیخواه او بدان جهت گران تر، شکننده تر و جبران ناپذیرتر می نمود، که آنان هنوز از غم بزرگ
رحلت جانسوز فرزانه ی قریش و سرور حجاز و یکی از دو پشتیبان پر اعتبار و شجاع پیامبر جناب «ابوطالب» نیاسوده و هنوز در سوگ او دیدگان پیامبر، خدیجه، علی، فاطمه ـ که در خردسالی اش شاهد هوشمند حمایت بی دریغ آن مرد بزرگ از پدر و آرمان بلند او بود ـ همچنان اشکبار بود؛ همانسان که دل ها و قلب های آزادیخواهان داغدار بود.
