بانوی حق طب و کمال جوی حجاز از همان آغازین سال های دعوت آسمانی پیامبر، با شناخت مقام والای امیر آزادی و آراستگی اش به بینش و منش مورد نظر پیامبر، دل را در گرو مهر او نهاد و با رهنمود خدا و پیشنهاد پیامبر با امیرمؤمنان ـ به عنوان جانشین راستین پیامبر، آموزگار واقعی دین خدا و نمونه ی اسلام زنده و بالنده ـ بیعت نمود و پس از او، بسیاری از بزرگان نیز چنین کردند.
و این از دیگر ویژگی ها و امتیازات آن بانوی بزرگ آزادی و معنویت در زندگی تاریخساز و پرافتخار اوست.
اسناد خدشه ناپذیر تاریخی و حدیثی در این مورد، از جمله آورده اند:
»ثم قال یا خدیجة! هذا علی مولاک و مولی المؤمنین و امامهم بعدی. قالت: صدقت یا رسول الله قد بایعته علی ما قلت، اشهد الله و اشهدک بذلک و کفی بالله شهیدا…؛«(1)
پس از گذشت مراحی از فرود وحی و دعوت پیامبر و پیشتازی علی علیه السلام و خدیجه در گرایش به اسلام و ایمان و آزادی و عدالت، روزی پیامبر با اشاره به امیر آزادی فرمود: هان ای خدیجه! این سمبل ایمان و آزادگی، سرمشق و رشته دار تو بانوی اندیشه و ایمان، و سر رشته دار دیگر توحیدگرایان و کمال جویان است، و پیشوای آنان پس از رحلت من خواهد بود؛ در این مورد چه می اندیشی؟
او با انتخابگری ـ که از ویژگی های او بود ـ با سنجیده گویی و اخلاص پاسخ داد: این حقیقت را گواهی نموده و اینک بر این اساس و این باور با او بیعت می کنم، و خدای آگاه و پیام آورش را بر درستی و استواری این انتخاب و این بیعت، به گواهی می گیرم و می دانم که گواهی خدا بسنده است.
1) بحارالأنوار: 18 / 231؛ اثباة الهداة: 1 / 641؛ وسائل الشیعة: 1 / 281؛ الأنوار الساطعة من الغراء الطاهرة: 337 ـ 340.
