پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله در نخستین سیر شبانه ی خود که در ماه ربیع الاول، دو سال بعد از بعثت که از خانه ی حضرت خدیجه علیهاالسلام انجام پذیرفت(1)، هنگامی که به سوی زمین باز می گشتند از پیک وحی چنین مورد خطاب قرار گرفتند:
حاجتی أن تقرأ علی خدیجة من الله و منی السلام
حاجت من این است که از خداوند منان و از من جبرئیل، بر خدیجه سلام برسانی.(2)
هنگامی که پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله درود خداوند منان را به حضرت خدیجه علیهاالسلام ابلاغ نمودند، او در پاسخ گفت: خداوند سلام است، سلام از او به سوی اوست.(3)
پیک وحی یک بار دیگر به پیامبر صلی الله علیه وآله عرضه داشت: ای محمد! به خدیجه از پروردگارش سلام برسان. حضرت خدیجه علیهاالسلام گفتند: خداوند خود سلام است، و سلام از اوست، و بر جبرئیل امین سلام باد.(4)
در یکی از تهاجمات ددمنشانه ی قریش و انتشار شایعه ی کشته شدن پیامبر صلی الله علیه و آله، حضرت خدیجه علیهاالسلام در میان دره ها و صخره های اطراف مکه، به دنبال حبیبش می گشت و سیلاب اشک بر صورتش روان بود. پیک وحی بر پیامبر رحمت فرود آمد و عرضه داشت: ملائکه آسمان به جهت گریه ی خدیجه علیهاالسلام به گریه افتاده اند، او را به سوی خود فراخوان، درود مرا ابلاغ کن و او را بشارت بده، که خدایش به او درود می فرستد و او را به قصری در بهشت بشارت ده، که در آن هیچ غم و اندوهی نیست.(5)
1) ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، ج 1، صفحه 228.
2) تفسیر عیاشی، ج 2، صفحه 279، صحیح بخاری، ج 5، صفحه 112.
3) شیخ طوسی، الأمالی، صفحه 175، مجلس 6، ح 46.
4) ذهبی، سیر أعلام النبلاء، ج 2، صفحه 85.
5) صحیح بخاری، ج 5، صفحه 112، گنجی، کفایة الطالب، صفحه 359.
