در صدر عنوان اشاره شد که وفات خدیجه در دهم شهر رمضان 3 سال قبل از هجرت بوده است.
و در ناسخ گوید در سنه 6213 بعد از هبوط آدم علیه السلام خدیجه وفات کرد و رحلت او بعد از رحلت ابوطالب به سه روز و به قولی سی و پنج روز و به قولی یک سال بوده و چون خدیجه مریض شد رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود ای خدیجه خدای تعالی ترا با مریم
دختر عمران و آسیه بنت مزاحم برابری داده است.
و در خصائص فاطمه گوید در روایت مشهور است که ملائکه ی رحمت از جانب حضرت عزت کفن از برای خدیجه آوردند و بعد از بلوغ اجل و زمان فراق و توجه به عالم اعلی از مبداء مراحم خاصه الهیة و تفقدات و تلطفات لاتعدو لا تحصی که منحصر به خدیجه طاهرة بوده اظهار شد و آنها باعث تسلیه ی خاطران پیغمبر مهربان گردید و رسول خدا به همراه جنازه اش با کمال حزن و اندوه همی رفت تا در حجرن مکه در قبرستان معلی برابر قبر آمنة بنت وهب والده ی ماجده ی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم قری برای او حفر نمودند و رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در میان آن قبر خوابیدند پس بیرون آمدند و آن گوهر پاک را گرفته در زیر خاک مدفون ساختند و در سال 727 از هجرت قبه ای بر سر قبر خدیجه بنا کردند و مردم مکة در حضور آن تربت زاکیة و بقعه ی سامیة اظهار خلوص و ارادت می نمودند و به حسب تجربه رفع هم و کشف غم و رفع مصائب و نوائب دنیویه و اخرویه می شد از ایشان و قصاید فصیحه ی شعرای عرب که در مدح آن مخدره انشا کرده بودند در آن بقه آویخته داشتند و روز میلاد حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم از خانه خدیجه به مزارش می آمدند و اظهار نشاط و انبساط می نمودند و حال بر این منوال بود تا اینکه در سنه هزار سیصد و چهل و چهار آن بقعه ی مبارکه را با سایر بقاع متبرکه خراب کردند.
حضرات وهابیها خذ لهم الله و تا امروز که سنه 1371 آن بقعه ی مبارکه مهجور و مخروب است چون حضرات وهابیه تعمیر قبور را بدعت می دانند به تفصیلی که حقیر در جلد پنجم الکلمة التامة مشروحا نگاشته ام.
