در دامن طبیعت پاک حجاز، و در زیر آسمان پر ستاره ی مکه، و در زیر آبشار زیبا و ریزان ماه، و در پرتو فروغ گرمابخش خورشید، و در کرانه ی چاه جوشان زمزم در قلب شبه جزیره ی عربستان، و در سایه سار نخلستان های تماشایی و نخل های بلند و سرسبز و درس آموز نجابت و استواری، و در خانواده ای فرهنگ ساز و نواندیش و بیگانه ی با آداب و رسوم واپسگرایانه، دختری زیبا و سپیدبخت دیده به جهان گشود. دختری که در زندگی تاریخ سازش نشان داد که دلی به شفافی آینه ی صاف، اندیشه ای به جوشانی آب زمزم، و فطرتی به زلالی آبشارهای بلند و دور از دسترس داشت.
پس از ولادت او، برخلاف رسم سیاه زمانه ـ که مژده ی ولادت دختر را بر نمی تافت، و نوزاد را با تاریک اندیشی بهت آوری به آغوش سرد خاک می سپرد(1) ـ خاندانش مقدم او را گرامی داشت، و بزم شادمانی آرست، و ضمن تبریک ولادت او به پدر و مادرش، در همان
مراسم ساده، نام او را «خدیجه«، به مفهوم گسسته و بیگانه ی از ناپسندی ها و نازیبایی ها برگزید. تاریخ عرب، هنگامه ی ولادت او را سه دهه پیش از انگیزش محمد صلی الله علیه و آله نشان می دهد.
1) نحل / آیه ی 58؛ زخرف / آیه ی 17.
