مشهور آن است که خدیجه به سال دهم بعثت، پس از ابوطالب، در گذشت. (الإصابة 4 / 62، اسد الغابة 7 / 85) و چون در یک سال دو حامی مهم رسول الله صلی الله علیه و آله از دست برفتند، حضرتش آن سال را «عام الحزن» نامید. (إمتاع الأسماع / 27، قصص الانبیاء / 317)
ولی شیخ کلینی با استناد به روایتی از حضرت سجاد علیه
السلام (الکافی 8 / 340) گفته است که خدیجه یک سال پیش از هجرت وفات یافت و ابوطالب یک سال پس از او رخ در نقاب خاک کشید. (الکافی 1 / 440)
حضرت صادق علیه السلام فرماید: چون خدیجه از دنیا رفت، فاطمه به رسول الله صلی الله علیه و آله در آویخت و پیرامون آن حضرت می گشت و می پرسید: یا رسول الله مادرم کجاست؟ پیامبر صلی الله علیه و آله به او پاسخ نداد؛ ولی جبرئیل فرود آمد و گفت: پروردگارت به تو فرمان دهد که به فاطمه سلام رسانی و به او گویی:
مادرت در خانه ای از لؤلؤ است که گوشه های آن از طلاست و تیرکهایش از یاقوت سرخ. و آسیه زن فرعون و مریم دخت عمران در کنار اویند. فاطمه در پاسخ سلام خدا گفت: إن الله هو السلام. و منه السلام. و إلیه السلام. (الخرائج 2 / 529 و 530، امالی الطوسی 1 / 178 و 179)
خدیجه سلام الله علیها در «حجون» (کوهی در بلندیهای مکه که گورستان اهالی مکه می باشد – معجم البلدان 2 / 225) به خاک سپرده شد و همسر عزیزش پیامبر صلی الله علیه و اله خود داخل قبر شد و با دستان مبارک پیکر او را در آن جای داد و برایش دعا نمود. (الإصابة 4 / 62، ینابیع المودة / 171)
