رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را از انجیل دانسته بود و چون به قصه ی آن حضرت می رسید می گفت ای فرزندان چه وقت باشد که مرا بشارت دهید به آمدن بشیر و نذیر الذی یبعثه الله من تهامة متوجا بتاج الکرامة تظله الغمامة شفیع فی العصاة یوم القیامة
رهبانان با او گفتند چندین گریستن از بهر چیست مگر ظهور او نزدیک باشد فرمود سوگند با خدای که او در کعبه ظاهر شده است و زود است که مرا از رسیدن او به سر زمین ما بشارت دهید و همی به یاد حضرت بگریست تا بینائیش اندک شد.
ناگاه روزی رهبانان کاروانی را از دور بدیدند که در پیش روی او کس باشد که ابر بر سر او سایه افکنده است و از جبینش نور نبوت چنان ساطع است که دیده تاب او را ندارد این وقت فریاد برداشتند که ای پدر عقلانی اینک کاروانی از طرف حجاز می آید فلیق فرمود بسیار کاروان از حجاز بر ما گذشت و آنکس که من جستم نیافتم گفتند اینک نوری از این کاروان بر فلک همی تابد فلیق را دل بجنبید و دانست که روز وصال پیش آمد پس دست برداشت و گفت ای خداند به حق جاه و منزلت آن محبوب که همیشه اندیشه ام به سوی او پیوسته و در زیادت باشد بینائی مرا به سوی من باز گردان تا او را دیدار کنم هنوز این سخن به پای نبرده بود که چشمش روشنائی یافت پس با رهبانان
خطاب کرد که منزلت محبوب مرا نزد خدای متعالی دانستید در آن وقت این اشعار گفت.
بدا النور من وجه النبی فاشرقا
واحیا محبا بالصبابة محرقا
و ابری عیونا قد عمین من البکا
و اصبح من سوء المکاره مطلقا
آنگاه فرمود ای فرزندان اگر این پیغمبر مبعوث در میان این گروه است در زیر این درخت فرود خواهد شد که بسیار از پیغمبران در اینجا فرود شدند و این شجر که از عهد عیسی تاکنون خشک باشد بارور خواهد گشت و از این چاه که بسیار وقت است خشک مانده است آب خواهد جوشید بالجمله زمانی دیر نیامد که کاروانیان در رسیدند و گرد آن چاه فرود آمدند و چون آن حضرت تنها می زیست به یک سوی شده در زیر درخت فرود شد در حال درخت سبز و خرم گردید و میوه برآورد پس برخواست بر سر چاه آمد و چون چاه را خشک یافت آب دهان مبارک در آن افکند در زمان پر آب گشت چون راهب این بدید گفت ای فرزندان مطلوب من حاصل گردید چندانکه توانید از خورش و خوردنی آنچه لایق هست فراهم کنید پس چند تن از رهبانان را به سوی قافله فرستاد که ایشان را دعوت فرماید و گفت سید این طائفه را بگوئید که پدر ما سلام می رساند و می گوید که ولیمه از برای شما کرده ام و چنان می خواهم که به طعام من حاضر بشوید چون رسول راهب به میان کاروان آمد چشمش بر ابوجهل افتاد پیغام راهب را بگذاشت ابوجهل بنک برداشت که ای گروه راهب از بهر من طعامی کرده است بر سر خان او حاضر شوید.
گفتند حراست مال و منزل با که خواهد بود گفت با محمد امین پس آن حضرت را گذاشتند و به دیر راهب درآمدند و فلیق مقدم ایشان را بزرگ شمرد و سفره ی طعام بگسترانید در آن وقت راهب درآمد و کلاه برگرفت و نظر به سوی حاضرین از روی تأمل کرد و هیچیک را با آن نشان که دانسته بود برابر نیافت پس کلاه بیفکند و بنک برآورد که واخیبتاه و این شعر بگفت.
یا اهل نجد نقضی العمر فی اسف
منکم و قلبی لم یبلغ امانیه
یا ضیعة العمر لاوصل الوذبه
من قربکم لا ولا وعد ارجیه
پس روی بدان گروه کرده گفت ای بزرگان قریش آیا کسی از شما بجا مانده باشد ابوجهل گفت بلی جوانی خورد سال که اجیر زنی شده است و از بهر او به تجارت آمده است.
ابوجهل هنوز این سخن در دهن داشت که حمزه از جای بجست و چنانش مشت بر دهن بکوفت که به پشت افتاد و فرمود چرا نکوئی بشیر و نذیر و سراج منیر و او را نگذاشتیم بر سر متاع خود جز از در امانت و دیانت او و نیکوتر ما همه او باشد و به سوی راهب نگریست و فرمود آن کتاب که در دست داری مرا ده و بگو چه خبر در آنست تا من حل این مشکل بنمایم راهب گفت ای سید من این کتابی است که صفت پیغمبر آخر زمان در او بیان کرده اند و من او را همی طلبم عباس گفت ای راهب اگر او را به بینی می شناسی راهب گفت بلی می شناسم پس عباس دست او را گرفت نزدیک رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم آورد راهب سلام داد حضرت فرمود و علیک السلام یا فلیق بن یونان بن عبدالصلیب راهب گفت نام من و جد و پدر مرا چه دانستی فرمود آنکس مرا خبر داد که هم ترا به بعثت من خبر داده است.
پس راهب سر بر قدم آن حضرت نهاد و گفت ای سید بشر خواستارم که بولیمه ی من حاضر شوی و کرامت بفرمائید رسول خدا فرمود این گروه متاع خویش به من سپرده اند و بایستی آن را حراست کنم راهب گفت من ضامنم اگر عقال شتری مفقود بشود در عوض شتری بدهم.
پس آن حضرت باتفاق راهب روان شد و آن دیر رادودر بود یکی بسیار پست و در برابر او صورتی چند کرده بودند از بهر آنکه چون کسی از آن در بدرون شود ناچار بایستی خم بشود و قهرا تعظیم آن صور حاصل گردد راهب به جهت امتحان آن حضرت را از آن درخواست وارد کند چون به نزدیک باب رسید راهب خود پشت خم نمود و وارد گردید رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم چون خواست داخل بشود طاق بلند شد به حدی که آن حضرت با تمام استقامت داخل گردید قریش برخواستند و او را در صدر مجلس جای دادند و فلیق با دیگر رهبانان در حضرت او بایستادند و میوه های گوناگون
بنهادند در این وقت راهب سر برداشت و گفت پروردگارا مرا آرزو است که مهر نبوت را نظاره کنم دعایش به اجابت مقرون گردید جبرئیل درآمد و جامه را از کتف رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم دور کرد تا مهر نبوت ظاهر گشت و نوری از آن ساطع گردید که خانه روشن گردید و راهب از دهشت به سجده افتاد چون سر برداشت با حضرت رسول گفت که تو آنی که من می جستم پس قوم از کار اکل و شرب به پرداختند راهب را وداع گفته به مساکن خویش شدند و ابوجهل سخت ذلیل و زبون گردید اما رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در نزد راهب بماند چون فلیق مجلس را از بیگانه به پرداخت با حضرت گفت ای سید من بشارت باد ترا که خدای تعالی گردن کشان عرب را برای تو ذلیل خواهد نمود و ممالک را در تحت فرمان تو خواهد آورد و بر تو قرآن خواهد فرستاد و تو سید پیغمبران و خاتم ایشان باشی و دین تو اسلام خواهد بود همانا بتان را بشکنی و آتشکده ها را بنشانی و چلیپا را بر هم بزنی و ادیان باطله را نابود سازی و نام تو تا آخرالزمان باقی خواهد ماند ای سید من خواستارم که در زمان خود از راهبانان جزیت ستانی و ایشان را امان دهی آنگاه روی با میسره کرد و گفت خاتون خود را از من سلام برسان و بشارت ده که به سید انام ظفر یافتی و خدای نسل این پیغمبر را از فرزندان تو خواهد گذاشت و نام تو تا آخرالزمان بخواهد ماند و بسا کسی که بر تو حسد خواهد برد و دانسته باش که آنکس که محمد را به رسالت استوار ندارد بهشت خدای را نخواهد دید چه او افضل پیغمبران است.
هان ای میسره بترس بر محمد که در شام یهودان دشمنان وی باشند این بگفت و رسول خدا را وداع گفت پس پیغمبر به میان کاروان آمد و از آنجا به سوی شام حمل بر بستند و چون به شام درآمدند مردم آن بلده انبوه شدند به نزد قریش آمدند و
