تاکنون میلیون ها زن در طول قرون و اعصار، به دین شریف اسلام مشرف شده، فضایل و مناقب فراوانی کسب کرده و در زمره ی مفاخر جهان اسلام درآمده اند، و لکن نام مقدس حضرت خدیجه علیهاالسلام به عنوان «نخستین بانوی مسلمان» با خطوط زرین، بر تارک صفحات تاریخ ثبت است.(1)
پیش از بعثت پیامبر صلی الله علیه وآله حضرت خدیجه علیهاالسلام پیرو آیین جد بزرگوارش حضرت ابراهیم علیه السلام و به اصطلاح از «حنفاء» بوده و در نخستین روزی که پیامبر خدا صلی الله علیه وآله به پیامبری مبعوث شدند، او تسلیم بودن خود را اعلام کرد، چنان که در حدیث شریف آمده است:
نخستین کسانی که به پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله ایمان آورده اند از مردان، علی علیه السلام و از بانوان، حضرت خدیجه علیهاالسلام بوده اند.(2)
سال ها پیش یکی از احبار، امین قریش را در خانه ی خدیجه علیهاالسلام دیده بود، او به حضرت خدیجه علیهاالسلام گفت: ای خدیجه! او همان پیامبر موعود است که من نشانه های او را در تورات خوانده ام، بانویی از قریش با او ازدواج می کند که سرور بانوان قریش است، مبادا که تو از این شرف محروم شوی.(3)
در سفرهای تجاری آن حضرت به شام، امور خارق العاده ی فراوان از آن حضرت مشاهده شده بود، که دقیقا به حضرت خدیجه گزارش می شد و بر تعلقات قلبی او می افزود.(4) پسر عمویش ورقة بن نوفل نیز او را به این امر تشویق می کرد و می گفت: به خدا سوگند او همان پیامبری است که ما در انتظار بعثتش به سر می بریم.(5) ورقه از کسانی بود که با بت پرستی مبارزه می کرد(6) و محبت پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله را در دل خدیجه استوار می نمود.(7)
از این رهگذر هنگامی که پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله در نخستین روز بعثت از غار حراء با رسالت عظیم پایین می آمدند، سرور بانوان قریش به
استقبال آن حضرت شتافت و عرض کرد: این چه نوری است که در پیشانی شما می بینم؟ فرمودند: این نور نبوت است. آنگاه ارکان اسلام را برای ایشان بیان نمودند، و حضرت خدیجه علیهاالسلام عرضه داشتند: «آمنت و صدقت و رضیت و سلمت«؛ من ایمان آوردم، پیامبری ات را باور کردم، آیین اسلام را پسندیدم و تسلیم شدم.(8)
1) عایشة بنت الشاطی، موسوعة آل النبی، صفحه 230.
2) شیخ طوسی، الأمالی، صفحه 259، مجلس 10، ح 467.
3) علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 16، صفحه 20.
4) همان، صفحه 25 ـ 50.
5) دخیل، ام المؤمنین خدیجه، صفحه 41.
6) ابن هشام، السیرة النبویه، ج 1، صفحه 222.
7) علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 16، صفحه 21.
8) همان، ج 18، صفحه 232.
