از امتیازات غرورانگیز خدیجه علیهاالسلام این است که او به گونه ای در خودشناسی و شناخت حق، شناخت طبیعت و تاریخ، شناخت گذشته و آینده و شناخت پیرامون خویش موفق شد، و آن گاه به گونه ای در خودسازی و خودشکوفایی برنامه ریزی کرد و اوج گرفت که در ردیف معدود دختران و زنان برگزیده ی بارگاه خدا و ملکه ی جمال و کمال و نمونه ی نواندیشی و ترقی خواهی و الگوی عدالت طلبی و ستم ستیزی برگزیده شد.
پیامبر گرامی ـ که به گواهی قرآن جز بر اساس میزان سخن نمی گوید و جز به حق وصف و یا نقد نمی کند، و جز به خواست خدا امتیاز نمی بخشد و سلب نمی نماید ـ در وصف او چنین فرمود:
»اربع نسوة سیدات سادات عالمهن: مریم بنت عمران، و آسیة بنت مزاحم، و خدیجة بنت خویلد، و فاطمة بنت محمد صلی الله علیه و آله و سلم و افضلهن عالماً فاطمة؛» (1)
چهار زن نواندیش و ستم ستیز، در زندگی خویش به گونه ای با درایت و معنویت و شهامت و آزادمنشی زیستند، که سالار زنان روزگار خویش شدند: مریم، آسیه، خدیجه و فاطمه.
و نیز از برگزیده شدن او از سوی خدا، به عنوان بانوی نمونه و سمبل درخشان زن کمال جو و مترقی در کنار زنان تاریخ ساز و نوپردازی چون مریم و فاطمه خبر داد و فرمود:
»ان الله اختار من النساء أربع: مریم و آسیة و خدیجة و فاطمة؛» (2)
»خدای فرزانه از میان زنان نواندیش و تاریخ ساز، چهار زن را برگزید؛ اینان عبارتند از: مریم، آسیه، خدیجه و فاطمه.»
1) ذخائر العقبی / ص 44؛ در المنثور / ذیل آیه ی 42 از آل عمران.
2) شبر / جلاء العیون / ج 1 / ص 130؛ بحارالأنوار / ج 43 / ص 19؛ ج 12 / ص 2.
