از عنوان های پرافتخار آن بانوی بشر دوست ـکه از سوی مردم به او داده شده بودـ «ام الصعالیک» و «ام الیتامی» بود؛ چرا که آن حضرت به بینوایان و محرومان مهر می ورزید و یتیمان و بی پناهان را دوست می داشت و سرای پرمعنویت او در مکه و حجاز پناهگاه محرومان و بینوایان و در راه ماندگان و یتیمان بود.
از ویژگی های آن حضرت ـکه به خاطر آن ها این کینه های ارجمند را به او داده بودندـ این بود که در این مهر و محبت به محرومان و رسیدگی به یتیمان، با درایتی رفتار می کرد که کمک او نه تنها باعث تحقیر و آسیب دیدن کرامت انسانی و روح آزرده و نام آرام آنان نگردد، بلکه هم از نظر مادی به آنان مهر می ورزید و هم روح آسیب دیده ی آنان را با مرهم مهر و بشر دوستی و تکریم آنان، سلامت می بخشید و جالب تر اینکه این کارش تنها برای خشنودی خدا و بشردوستی و احساس لطیف انسانی و به بیان قرآن بدون ذره ای منت گذاری و تحقیر انجام می شد.
»الذین ینطقون اموالهم فی سبیل الله ثم لایتبعون ما انفقوا مناً ولا اذیً لهم اجرهم عند ربهم و لا خوف علیهم و لاهم یحزنون» (1)
آنان که دارایی های خویش را در راه خدا انفاق می کنند، آن گاه از پی آن چه انفاق نموده اند، نه منتی می گذارند و نه آزاری می رسانند، پاداششان نزد پروردگارشان محفوظ است؛ و آنان نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می شوند.
1) بقره / 62.
