شاید از ارزشمندترین کنیه های «خدیجه» این بود که پیامبر او را به فرمان خدا به عنوان پرافتخار «ام المؤمنین» مفتخر ساخت؛ چرا که آن زن فداکار و پراخلاص، در روزگار غربت اسلام و پیامبر و مردم نواندیش و خداجو بسان مادری فداکار برای نجات و آسایش آنان کوشید و همه ی ثروت، امکانات و نفوذ اخلاقی و اعتبار اجتماعی خود را برای دفاع از آنان به کار گرفت.
او کار ژرف نگری و فداکاری را به جایی رساند که حتی در روزگار محاصره ی پیامبر و یاران آزادیخواه و استبداد ستیز او از سوی سردمداران شرک و بیداد در «شعب ابی طالب«، با بهره وری از روابط دوستانه ای که به خاطر موقعیت خانوادگی و نفوذ اخلاقی و اقتصادی و اجتماعی و انسانی اش با بسیاری از خانواده های قریش داشت، به طور نهانی با پیام های محرمانه در حل مشکلات توحیدگرایان و رساندن مواد غذایی و امکانات زندگی بر محاصره شدگان، و چاره اندیشی و تدبیر برای درهم شکستن پیمان ظالمانه ی زورمداران، از چیزی فروگزار نکرد و پیامبر و مردم آزادیخواه و خداجو را در راه پیروی بر تاریک اندیشان و استبدادگران خشونت کیش، یاری جانانه ای نمود و خدا نیز به پاداش این فداکاری و اخلاص او را به مدال «ام المؤمنین» ـکه تنها شماری از زنان بزرگ و برجسته ی تاریخ، نظیر مریم، آسیه و دخت ارجمندش فاطمه علیهاالسلام در تاریخ بدان مفتخر شدندـ مفتخر ساخت.
از پیامبر گرامی آورده اند که فرمود:
»یا خدیجة! انت خیر امهات المؤمنین و افضلهن و سیدة نساء العالمین؛» (1)
هان ای خدیجه! تو بهترین مادر توحیدگرایان و آزادیخواهان و برترین آنان هستی، و تو سالار زنان گیتی می باشی.
1) الأنوار الساطعة من الغراء الطاهرة / ص 7.
