وجود گرانمایه، اندیشه ی بلند و شخصیت تاریخساز آن بانوی کمال و جمال برای انسان والایی چون امام مجتبی مایه ی مباهات و سرفرازی بود؛ به همین جهت در شرایط گوناگون و فراز و نشیب های زندگی به فرزندی چنین مادر نواندیش و آزادیخواه و پیشتازی افتخار می کرد:
آن حضرت که خود زیبای ظاهر و باطن بود و در بینش و کنش و منش سرآمد عصرها و نسل ها، در بیانی در تفسیر آیه ی «فی ای صورة ما شاء رکبک«، فرمود: آن گاه که خدای توانا طرح آفرینش را افکند و انسان ها را آفرید، علی علیه السلام را از پدرش ابوطالب، در سیما و منش، شبیه ترین فرد به محمد صلی الله علیه و آله آفرید و حسین علیه السلام را شبیه ترین فرد به فاطمه علیهاالسلام، و من در سیما و منش شبیه ترین فرد به مام گرانمایه ام خدیجه ی پرشکوه و بزرگمنش ترسیم شده بودم؛
»صور الله عزوجل علی بن ابی طالب علی صورة محمد صلی الله علیه و آله فکان علی علیه السلام اشبه الناس برسول الله، و کان الحسین علیه السلام اشبه الناس بفاطمة علیهاالسلام و کنت اشبه الناس بخدیجة الکبری.«(1)
1) مناقب آل ابی طالب: 3 / ص 170؛ بحارالأنوار: 24 / 316.
