1- سهیلی می‌گوید:
خدیجه صاحب خانه‌ی اسلام بود. و آنگاه که او ایمان آورد، خانه‌ی اسلام بر روی زمین، جز خانه‌ی او نبود. (1)
2- ابن حَجَر می‌گوید:
سر منشأ اهل البیت خدیجه است، نه جز او. زیرا حَسَنَین از فاطمه اند و فاطمه دختر او است. و علی هم در خانه‌ی خدیجه بزرگ شد و سپس با دختر او ازدواج کرد. (2)
3- نیز همو می‌گوید:
خدیجه بر این اصرار داشت که رضایت پیامبر را به هر شکل ممکن جلب نماید. و هرگز از او چیزی دیده نشد که موجب خشم و غضب آن حضرت شود، چنانکه از دیگران (مثل عایشه و حفصه) دیده شد. (3)
4- حافظ عبد العزیز جُنابَذی (گنابادی) حَنبلی، در کتاب مَعالِم العِترَة می‌نویسد:
خدیجه- که خدای از او راضی باشد- زنی هوشیار، عاقل و شریف بود. وی در زمان خود، به لحاظ نسب ریشه دارترین، و به لحاظ شرف، بزرگترین، و به لحاظ مال، داراترین قریش بود. و همه‌ی قومش خواستار ازدواج با او بودند، ولی او نپذیرفت و پیامبر صلی الله علیه و آله را برای خویش بر گزید. (4) (5)
1) الرَّوضُ الاُنُف، ج 2 ، ص 426.
2) فتح الباری، ابن حجر عسقلانی، دارالمعرفة – بیروت، ج 7 ، ص 104.
3) همان، همانجا.
4) الفصول المهمّه، ج1، ص674؛ بحارالانوار، ج16، ص8.
5) خدیجه کبری سلام الله علیها، تألیف: سید احمد موسوی، مقدّمه: علی اکبر تلافی.
