هنر سرایندگی و پرداختن و سرودن شعر زیبا و دل انگیز و دلنواز، کاری است بزرگ و نعمت و موهبت و ذوقی است سرشار، و از آن بزرگ تر و شکوهبارتر آن است که این شعر و سروده، پرمحتوا و دارای هدف و پیام انسان ساز و اندیشاننده و برانگیزاننده ی به سوی والایی ها و آزادگی ها و آزادمنشی ها و رعایت حقوق و حرمت دیگران و در جهت عدالت و تقوا و در مسیر رشد و کمال سروده شود. چنین شعر و سروده ای از دنیایی سرشار از ذوق و لطافت و چشمه ی جوشانی از ظرافت و دقت و دلی آکنده از شور و شعور و پروا و صفا می جوشد و می تراود و سرچشمه می گیرد.
درست به همین دلیل است که در بیان پر نور پیشوای فرهنگ دوست و هنر پرور اسلام از آن، به پرتوی از حکمت و شعله ای از فرزانگی تعبیر گردیده و دارای اثری شگرف خوانده شده است؛ به گونه ای که گاه اثرگذاری یک شعر جالب و نیرومند از چندین بخش نوشته و یا گفتار خوب و یا از شمشیر صیقل داده شده نیز بیشتر است! و خدیجه علیهاالسلام همان گونه که در میدان های دانش و ایمان و عدالت و آزادگی پیشتاز و سرآمد
روزگار خویش بود، در هنر سرایندگی و سرودن شعر نیز تماشایی است.
از ویژگی های خدیجه، چهره ی ادبی و هنری و ذوق سرایندگی اوست؛ به گونه ای که خانه ی او، مرکز انجمن ادبی و علمی شهر بود.
او در آن روزگار تیره و تار، افزون بر تیزهوشی و خردمندی، از دانش و بینش و هنر سرایندگی نیز بهره ور بود و در زندگی اش بجا و با خردورزی بسیار از آن ها بهره می گرفت و گفت و گوی فکری و ادبی بخشی از زندگی اش بود. او، انسانی خداجو، نواندیش، دانش دوست، جستجوگر، دین باور و پاکدل بود. شاید سروده های او از جوشش علمی و تخصص و تحصیلات ادبی او نجوشیده باشد، اما بی گمان او سراینده ی دل شیدای خویش بود، و به همین دلیل سروده هایش نیرومند، موج ساز و جذاب است و از صفای درونی اش سرچشمه گرفته و از خرد و خودجوشی طبع لطیف و جان ظریف و روح پاک و وجود آرام و نواندیش و تحول خواه برخاسته است.
مرحوم «علامه ی امینی» او را در شمار سرایندگان نامدار شمرده، و بر آن است که آن بانوی خردمند و با معنویت دارای قریحه ای لطیف و ذوقی ظریف بود و سروده هایش در وصف پیامبر، گواه توانایی هنری و بلندی فکری و طراوت و بالندگی ذوق اوست (1)
1) الغدیر / ج 2 / ص 17؛ الأنوار الساطعة من الغراء الطاهرة / ص 332.
