یکی از دلائل روشن و بارزی که دلالت بر اسلام و ایمان و توحید حضرت ابوطالب علیه السلام می کند، اشعار بسیار زیادی است که آن حضرت سروده است و در آنها صریحاً مسئله ی توحید و نبوت را مطرح نموده است. تا جایی که امام صادق علیه السلام فرمودند: امیرالمؤمنین علیه السلام بسیار علاقمند بود که اشعار و سروده های حضرت ابوطالب علیه السلام جمع آوری شود و می فرمود: «تعلموه و علموه أولادکم، فانه کان دین الله و فیه علم کثیر«.(1)
»آن اشعار را فراگیرید و آنها را به فرزندان خود نیز یاد بدهید، زیرا اشعار حضرت ابوطالب علیه السلام مطابق دین خدا است و علوم بسیاری را دربردارد«.(2)
علامه ی امینی رحمه الله به نقل از ابن شهر آشوب می فرماید: اشعار آن حضرت که نشانگر روح بلند و استوار و ایمان و اعتقاد راسخ وی می باشد از سه هزار بیت بیشتر است که در اینجا به چند نمونه از اشعار آن حضرت که دال بر اعتقادش بر توحید و نبوت است نقل می کنیم:
اذب و احمی رسول الاله
حمایة حام علیه شفیق
یعنی: من، چون یاوری مهربان و فداکار، از رسول و پیامبر خداوند یکتا دفاع و حمایت می کنم.
و باز در جای دیگری خطاب به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرماید:
والله لن یصلوا الیک بجمعهم
حتی اوسد فی التراب دفینا
به خدا قسم که آنها با تمام نیرو و جمعیتشان هرگز به تو دست نخواهند یافت گر آنگاه که من در خاک خفته باشم.
1) بحارالأنوار: 35 / 115، الغدیر: 7 / 394.
2) و امروز جای خالی شرح و تفسیر و ترجمه اشعار نغز و شیوای حضرت ابوطالب علیه السلام به خوبی محسوس می باشد. به امید روزی که گرد و غبار غربت از این گنجینه ارزشمند معنوی برطرف گردیده؛ فضلا و نویسندگان محترم در جهت احیاء آن دست به کار شده و با ترجمه، شرح و تحقیق، شیفتگان علم و معرفت و کمال را از ای دریای بیکران بهره مند سازند. و نیز شایسته است جامعه مداحان و گروههای تواشیح با استفاده از اشعار دلنشین آن حضرت، زینت بخش مجالس و محافل اهل بیت علیهم السلام گردند.
