جستجو
این کادر جستجو را ببندید.

استحباب زیارت قبر حضرت خدیجه علیهاالسلام در مکّه

زمان مطالعه: 2 دقیقه

فقهای شیعه رضوان الله علیهم از دیرباز، بر استحباب زیارت امّ المؤمنین خدیجه کبری سلام الله علیها تأکید فرموده‌اند. مرحوم ملا احمد نراقی در مُستنَد الشیعه می‌گوید [ترجمه]:

«مسأله هشتم: و از چیزهایی که بعض فقهاء از مستحبّات حجّ برشمرده‌اند، اِتیان بعض اماکن متبرّکه‌ی مکّه است، مانند مکان ولادت رسول خدا صلی الله علیه و آله و منزل خدیجه علیهاالسلام، و زیارت قبر آن بانو، و غار حِراء – که رسول اکرم صلی الله علیه و آله در آغاز وحی در آنجا عبادت می‌فرمود – و غار ثور – که حضرت در آن از دید مشرکان پنهان شد – … و چون مرحوم پدر علاّمه ام (ملا مهدی نراقی) نِهایت توان خود را بکار برده در بیان آن اماکن متبرّکه در مکّه، پس ما نیز اینجا ترجمه‌ی آنچه او در این مقام، در رساله «مناسک مکّیّه» (مناسک حجّ) ذکر کرده را می‌آوریم… او در آنجا گفته است:

«. . . و در مکه اماکن شریفه دیگری است که در اِتیان و ورود به آنها فضیلت کامل است:

از آن جمله: خانه خدیجه علیهاالسلام، که خانه وحی است و محلّ ولادت سروَر بانوان جهانیان حضرت زهرا علیهاالسلام، و این خانه واقع شده در بازار رنگرزها (سُوق الصَّبّاغین) – که نزدیک بازار (سوق) صفا و مروه است – و خانه در سمت راست کسی است که از صفا به مروه در حرکت باشد، و قبّه ای معروفه دارد [که اکنون در عصر سلطه‌ی وهّابیّین لَعَنَهُمُ اللهُ، از آن دیگر نشانی نیست].

و از آن جمله: قبر خدیجه سلام الله علیها است که در مقابر المَعلاة است (1) در نزدیکی انتهای آن مقابر، در دامنه کوه (حَجون) واقع است و قبّه‌ای معروفه دارد، که اصل آن سفید و دیوارهایش زرد رنگ است، و زیارت آن مستحبّ می‌باشد. (2)

… و چنین است زیارت قبر آمنه خاتون سلام الله علیها مادر گرامی رسول اکرم صلی الله علیه و آله، که قبر وی نیز نزدیک قبر خدیجه خاتون سلام الله علیها و اندکی بالاتر از آن است، در سمت راست کسی که از مکّه بسمت کوه (حَجون) در حرکت باشد…». (3)


1) یا: جَنّة المَعلاةِ، یا: مقبره ابوطالب، و یا: مقبره بنی هاشم. مَعلاة به معنی بزرگواری و شرف می‌باشد.

2) و البته اکنون، درعصر سلطه‌ی وهّابیها لَعَنَهُمُ اللهُ، قبّه و بارگاه مزبوره نیز تخریب گشته و تنها سنگ نشانه‌ای بر قبر حضرت خدیجه علیهاالسلام به چشم می‌خورَد.

3) مُستَنَدُ الشّیعَةِ فی أحکامِ الشَّریعَةِ، ملاّ احمد النَّراقیّ، ج‏13، صص 95-97.